Lage betuttelingstolerantie

Ik wist het al als jong kind: ik heb een zeer lage tolerantie voor betutteling. De tante en buurman die op hoge toon kwamen vragen “of zij al naar de kleuterschool mocht”. Goedbedoeld, maar ik. kon. er. niet. tegen.

Zodra ik kon praten was het gedaan met de schattigheid. Ik wist wat ik dacht, wat ik wilde en waarom ik het wilde. En oh wee als er iemand die autonomie in twijfel trok en me niet serieus nam. Volwassen zijn. Gelijkwaardig behandeld worden. Dat waren mijn eisen.

Dat gevoel is eigenlijk nooit weggegaan. Alleen … nu ben ik het. Volwassen. Of zie ik er toch zo uit dat mensen me als volwassene behandelen. Het voelt alsof mijn buiten- en binnenkant elkaar eindelijk hebben gevonden.

Dit is iets wat veel hoogbegaafden herkennen. Wij worden niet ouder en wijzer, maar ouder en échter.​

Geprikkeld?

Je leest er meer over in mijn boek Hoogbegaafd zijn. Wat als 1 + 1 gelijk is aan 3?