Ondersteuning bij het aanvaardingsproces en de zoektocht naar jezelf
Veel hoogbegaafde volwassenen worden via hun kinderen geconfronteerd met zichzelf. Wanneer je van de leerkracht te horen krijgt dat ze vermoedt dat je dochter waarschijnlijk hoogbegaafd is, voelt dit niet alleen als het ontbrekende puzzelstukje bij je dochter, maar ook bij jezelf. Dit besef kan gepaard gaan met hevige emoties, zoals boosheid omwille van gemaakte keuzes en verdriet omwille van gemiste kansen. Je kan gaan twijfelen aan wie je bent en of je het leven leidt dat echt bij je past. Of je gaat in ontkenning: ‘Ik lijk dan wel op mijn dochter en op wat ze schrijven over hoogbegaafde personen, maar ik ben echt niet slim genoeg om hoogbegaafd te zijn’.
Voor sommigen is het besef van hun hoogbegaafdheid voldoende, voor anderen is dit het begin van en aanvaardingsproces. Je stelt je de vraag hoe anders je leven had kunnen verlopen als je vroeger op de hoogte was geweest van je hoogbegaafdheid.
Er rust nog steeds een maatschappelijk taboe op hoogbegaafdheid, het wordt nog te vaak gezien als een luxeprobleem. Dat maakt dat je niet altijd terecht kan in je nabije omgeving met je vragen en emoties.
Dat jij je eigen hoogbegaafdheid een plekje kan geven is belangrijk als je hoogbegaafde kinderen hebt. Je kan hen immers pas goed begeleiden als je eerst je eigen hoogbegaafdheid aanvaard hebt.